Kübra Kurnaz

Gülen yüzlere aldandı, ağlayan yüzlere yüz çevirdi. Kah becerdi kulluğu, kah beceremedi. Kah oturdu ağladı hiç durmadan, kah yalan gülücükler saçtı etrafına. Yalnız dirileceğinden; yalnız yedi, yalnız oturdu. Yapayalnız öleceğinden, yapayalnız aldı başını gitti bilmediği diyarlara. Çok acıyor kalbi. Çok yanıyor canı, midesine giren kramplardan belli! Solan yüzünden, ağaran saçlarından ve de göğe bakamayan gözlerinden belli. Hem de besbelli. Avuçlarının göğe erişememesinden dem vurup ellerine de küsmüştü, o küçücük ellerine. Cehennemi tadacağını küçük yaşlarda anlamıştı. Annesini üzmesinin cezasını, babasının ettiği dualar kurtaramıyordu. Yıktığı Kabe’lerin hakkını, okşadığı hiç bir yetim veremiyordu. Hiç bir kimse yoktu ki onu cennete ulaştıracak duayı edebilsin! Ne ümit kalmış gözlerinde, ne bir tutam mec’al ayaklarında. Ne bir pamuk ipliğine bağlı huzur, ne dudaklarında ufacık bir renk. Ve ne sevmek duygusu kalmış o kapkara kalbinde, ne de fikirlerinde bir fiske neşve! Belli ki kabz